De eerste deur

Ik had een moeilijke start op deze wereld. Toen ik geboren werd, ademde ik niet. Ik ben in totaal drie keer gereanimeerd. Als enig kind van enorm lieve ouders, werd ik de eerste vier jaar van mijn leven omringt door liefde, warmte en vrolijkheid. Als een heerlijke, warme deken om mij heen.

Dat veranderde toen ik naar de basisschool ging. De andere kinderen zeiden dat ik raar praatte en liep en begonnen mij uit te lachen. Ik wist niet wat me overkwam.

Mijn ambulant begeleidster wist daar wel raad mee. “Het is tijd dat ze de waarheid hoort.” zei ze tegen mijn ouders. Ze ging zitten op haar hurken, keek me recht mijn ogen aan en zei: “Jij bent gehandicapt”. Het voelde als een stomp in mijn maag en ik weet nog dat ik heel hard moest huilen.

Voor het eerst in mijn jonge leventje realiseerde ik me dat ik anders was dan een ander. Het was alsof ik onbewust wist dat na deze woorden niets meer hetzelfde zou zijn. Er was een deur geopend waar ik gedwongen werd doorheen te stappen. Een andere wereld in. Een onveilige, eenzame wereld. Een wereld waar ik niet wilde zijn.

Ik was 16 toen ik depressieve gevoelens kreeg. Als mijn klasgenoten steeds laten zien en merken dat zij mij waardeloos vinden dan zal dat wel zo zijn, dacht ik. Ik haatte mijn lichamelijke beperkingen en voelde me mislukt. Die imperfecties zorgden ervoor dat mijn leven zo moeilijk was.

Het is niet zoals het is

Mede door mijn geloof in God kwam ik uit de depressie maar ik wilde nog steeds niets liever dan “normaal” zijn. Net als iedereen. En daar deed ik ook alles voor. Ik verstopte mezelf en probeerde mijn beperkingen te verbergen, ook al lukte dat helemaal niet. Ze zijn zichtbaar en open en voor iedereen te zien. Ik leerde om mijn zichtbare imperfecties dan maar te accepteren. Het is zoals het is, klaar.

Maar het was nog helemaal niet klaar. Dat werd me duidelijk toen ik de woorden met grote letters voor me zag staan.

Zelden raakte een quote me zo erg. De vragen kwamen vanzelf. Zou ik mijn missie en levensgeluk mis kunnen lopen omdat ik zó graag normaal wil zijn? Ben ik zo druk met mijn beperkingen verbergen dat ik voorbij ga aan wat mij uniek maakt?

De ultieme bevestiging kwam tijdens een workshop waar ik fotografeerde. Een vrouw kwam naar me toe en zei: “Ik zag er als een berg tegenop dat er iemand kwam om alles op beeld vast te leggen. Gefotografeerd worden voelt als een enorme confrontatie met mezelf. Maar toen jij binnen kwam lopen, wist ik dat het goed was. Omdat jij imperfect bent, kan ik me ook ontspannen.”

Voor de tweede keer in mijn leven heeft een opmerking van iemand anders een deur voor me geopend. Maar dit keer stapte ik er graag doorheen. Ik besefte dat dit nooit had kunnen gebeuren als ik mijn maskers niet had afgezet. En in dat moment besloot ik om mijn maskers af te laten en mezelf te laten zien. All of it.

Ik verberg mijn imperfecties niet meer. Ik accepteer ze niet alleen meer: ik zet ze in als kracht.

Veel mensen vinden het spannend om voor de camera te staan. Maar wat als de fotograaf zelf ook zichtbaar niet perfect is? Het was magisch om te merken dat zodra ik mijn imperfecties zag als kracht, anderen zich ook ineens vrij voelden en zich lieten zien precies zoals ze zijn.

Werelden

In de drie jaren erna heb ik zó veel geleerd, zo veel extra levenswijsheid opgedaan. Ik fotografeerde met zoveel liefde en passie en langzaam groeide daarnaast een steeds sterker wordend verlangen.

Want weet je wat zo bijzonder is? Ik dacht dat als je geboren wordt met lichamelijke beperkingen, dat je altijd harder moet werken dan een ander om te bewijzen dat je het wél waard bent, dat je er wél bij hoort. En dit werd ook gezegd door mijn omgeving: met een beperking moet je altijd harder strijden voor een plekje in deze wereld dan een ander.

Maar dat is een wereld waarin ik zou moeten voldoen aan hún verwachtingen. Zoals mijn klasgenootjes op de basisschool dat hadden gewild. En het mooiste wat ik heb ontdekt is dat ik het meeste voor mensen kan betekenen en de meeste impact heb, als ik juist compleet mezelf ben. Mijn leven is zoveel mooier, leuker en fijner geworden nu ik de kracht van imperfectie heb ontdekt. Ik straal levenslust en positiviteit uit en dat is ook precies wat ik terug krijg van het leven. Zolang ik maar vanuit mijn hart leef. En juist door mezelf helemaal te laten zien, voel ik me meer verbonden met anderen dan ooit. Omdat ik mezelf durf te laten zien, durven mensen die ik tegenkom, zichzelf ook kwetsbaar op te stellen. Wat er dan gebeurt is magisch. Samen creëer je een fijne, veilige wereld waar alles goed is.

Onbeperkt. Puur.

Ik denk dat het leven niet gaat om “iets” worden, maar om het jezelf bevrijden van alles wat je niet bent, zodat je kan leven en stralen als jouw pure zelf. Ik ervaar de moeiteloosheid van leven op die manier. En daarom is het mijn verlangen om dat met jou te delen.

Met “Onbeperkt Puur” stap ik voor de derde keer een deur door naar een wereld waar alles samenkomt. Jouw verlangen, mijn verhaal, onze kracht. Onbeperkt. Puur.

Ik had een moeilijke start op deze wereld. Toen ik geboren werd, ademde ik niet. Ik ben in totaal drie keer gereanimeerd. Het was alsof het toen al duidelijk was. Ik stapte drie keer een deur door, een nieuwe wereld in. Om nu als volwassen, krachtige vrouw weer omringt te worden met zoveel liefde en zoveel liefde te geven. Ik ben terug bij de pure basis.

Liefs, Evelyn